2/23/10

Sistine Chapel आणि देवाचं बोट

काही दिवसांपूर्वी Frank O'Hara नावाच्या कवीच्या कविता वाचनात आल्या. विसाव्या शतकात दोन महायुद्धांनंतर अतिशय क्लिष्ट होत गेलेल्या जीवनाकडे बघणाऱ्या लेखकांची एक लाट तेंव्हा उदयाला आली, ज्यांना आपण आज "modernists" म्हणून ओळखतो.

"My love is like a red red rose" म्हणणारी Robert Burns ची सोळाव्या शतकातली कविता बाळबोध म्हणा्वी इतकी साधी सरळ होती. समकालीन शेक्सपियरच्या लेखनातली खोली त्या काळच्या इतर कुठल्याही लेखकात आभावानेच आढळते कारण एकूणच तेव्हा आपल्या देव-धर्म, नीतिमत्ता, भावनांच्या संकल्पना मर्यादित स्वरूपाच्या होत्या. माणसाच्या जन्मजात चांगुलपणावरचा भाबडा विश्वास उडवणाऱ्या महायुद्धांनी माणसांमधल्या सगळ्या नीचतम भावनांना वाट करून दिली. अपरिमीत हिंसा, स्वार्थ, लोचटपणा, दुर्बलताच नव्हे तर त्याहुनही भयावह अशी पशुता माणसात असू शकते, ह्याची जाणीव माणसांना स्वत:कडेच नव्याने बघायला शिकवून गेली.

ह्या जीवनाचा, स्वत्त्वाचा आणि नीतिधर्माचा जर सरळ अर्थ लावता येत नाही, तर कवितांचा तरी कसा सरळ अर्थ लावता येईल? काही लेखकांना ही गुंतागुंत जीवघेणी वाटली, तर काहिंनी मात्र त्या क्लिष्टतेचाच पुरस्कार करत कला-लेखन-विज्ञानालाही एक नवीनच परिमाण प्राप्त करून दिलं.

त्या लाटेतलाच फ्रॅंक ओहारा जेव्हा सापडला, तेव्हा त्याच्या कवितांमधली क्लिष्ट विषयांची सोपी मांडणी खूप आवडून गेली.

Wouldn't it be funny
if The Finger had designed us
to shit just once a week?

all week long we'd get fatter
and fatter and then on Sunday morning
when everyone's in church


ploop!

शेक्सपियरच्या "Let me not to the marriage of true minds" पुढे अगदी थिल्लर वाटणा़ऱ्या ह्या ओळींमधे काय बरं अर्थ दडला असेल? आधी फक्त कविता वाचतांना कुठल्या गोष्टी तुमच्या डोळ्यात भरल्या? The Finger मधे कॅपिटल अक्षरं? कि शेवटचं कडवं आणि ploop! मधली मोकळी जागा? साधारणत: इंग्रजीत God ह्या शब्दाला कॅपिटल अक्षरं वापरण्याचा प्रघात आहे. मग ओहाराने देवाला "The Finger" का म्हणावं? कदाचित हे पेंटिंग तुम्हाला थोडं परिचयाचं वाटेल.
Michaelangelo च्या "Adam and God" ह्या पेंटिंगमधला हा एक तुकडा आहे. Sistine Chapel च्या छतावरती संपूर्ण पेंटिंग आहे. अर्थात, देवाच्या स्वरूपाची कल्पना केवळ एक बोट अशी आहे असाही ह्याचा अर्थ होत नाही. पण मग पुन्हा विचार करून बघुया की finger शी काय काय निगडीत असू शकेल? पुढील वाक्यात लोकांच्या लठ्ठपणावरून "finger fries" असाही एक अर्थ निघू शकतो.

पण मग लोकांनी ६ दिवस खा खा खाऊन सातव्या दिवशी चर्चमधे जाऊन का विधी उरकावे? तर मग आपण चर्चच्या अर्थाचा विचार करुया. चर्चमधे सहसा पापं केल्यावर लोक त्यांची कबुली देऊन पुन्हा शुद्ध होतात अशी संकल्पना आहे. त्याची तुलना देहधर्माशी करून फ्रँक ओहाराने धर्मावर टीका केलिये, कि धर्मांध लोकांवर? माझ्या मते ही टीका लोकांच्या "सोईस्कर धार्मिकतेवर" असावी. दर रविवारी पापांची कबुली दिली, म्हणजे आपण पुन्हा पापं करायला मोकळे, अशा उथळ विचारसरणीवर ही टीका आहे.

येवढंच नव्हे, तर कदाचित अति भोगवादी फ़ास्ट-फूड नेशन वर सुद्धा हे एक भाष्य असू शकेल. खा खा खाऊन मग detox diet करणाऱ्या संस्कृतीची इथे खिल्ली उडवलीये असं मला वाटतं. शिवाय एरवी चांगल्या कवितांमधे असणारी imagery (दृष्यात्मकता) ही इथे आहेच हे सांगायला नको. मी ही कविता बरेचदा शिकवलिये, आणि बाकी काही लक्षात राहो, न राहो, "ploop" हा शब्दच एक तिला अविस्मरणीयतेचा दर्जा द्यायला पुरेसा आहे :)

त्याच कवीची ही अजून एक कविता- निव्वळ शब्दांचे अर्थ, नाद आणि दृष्यात्मकतेवर उभी असलेली. तुम्हाला तीत काय अर्थ जाणवतोय? नक्की कळवा.................

Oh! kangaroos, sequins, chocolate sodas!
You really are beautiful! Pearls,
harmonicas, jujubes, aspirins! all
the stuff they've always talked about

still makes a poem a surprise!
These things are with us every day
even on beachheads and biers. They
do have meaning. They're strong as rocks.

2/5/10

शिक्षकी आणि डीटॉक्स

आजकाल शाळेत शुक्रवारीच वीकेंड झाल्यासारखी मुलं वागतात. वैताग आला अगदी. चीड आली मनातून, एका श्रीमंत देशात लाखो सोईसुविधा असूनही शिक्षणाचं महत्त्व न कळलेल्या मुलांची. ह्या माझ्या अमेरिकन विद्यार्थ्यांना, "मी तुमच्या साठी किती "रक्त आटवलं" किंवा "घसाफोड" केली, असले वाक्प्रचारही कळू शकत नाहीत. त्यामुळे मी आणि माझा संताप! जातोय कुठे?

मी तेव्हा खरंच विचार करायला लागले. कशाला मी हौसेने शिक्षिका झाले? मी शाळेत असतांना ज्या एकमार्गी अभ्यासाला लागले, ती अगदी कालपर्यंत शिकत होते. विद्यार्थिनी म्हणून जे यश मिळत गेलं, तेच शिक्षिका म्हणूनही मिळेल असं माझंच गृहितक माझ्याच अंगाशी आलं कि काय? असा ही एक वाटून गेलं.

खरं म्हणजे शिकवतांना, "मुलांचं भलं व्हावं, त्यांना ४ गोष्टी कळाव्या" हा असला खोटा नि:स्वार्थ हेतू घेऊन काही मी ह्यात पडले नव्हते. उलटं, मला शिकवायला आवडतं, त्यात माझी हुशारी दिसते, असला सरळसरळ स्वार्थ कुठेतरी डोक्यात होता. तेव्हा तो जाणवला नव्हता, येवढंच. पण माझं साहित्यावर प्रेम आहे हे ही तेवढंच खरं. शिकवतांना आवडत्या विषयावर चर्चा करायला मिळेल, हा पण एक उद्देश त्यात होता.
त्यात शिक्षिका म्हणून माझी पात्रता किती, हातोटी कशी असेल, ह्या गोष्टी तेंव्हा दुय्यमच नव्हे, तर अगदी क्षुल्लकच वाटल्या होत्या.

मी शाळेत असतांना माझा एक साधा विश्वास होता, कि हे ज्ञान आयुष्यात महत्त्वाचं आहे. हे पुढे कुठेतरी आपल्याला लागणार आहे, म्हणूनच आपण हे शिकतोय, आणि आपल्याला हे शिकायला हवंय. तसला विश्वास घेऊन माझे विद्यार्थी काही माझ्या वर्गात आले नाहीत. तुम्हाला लाख साहित्याची चाड असेल, पण आम्ही हे "boring" पुस्तक का म्हणून वाचावं? असले प्रश्न घेऊन ती मुलं आली. मी ही दुधखुळी नाहिये, आणि वर्गातल्या सगळ्या मुलांपैकी ४-५ च जर हे विचारत असती, तर ठीक होतं, असं मला वाटायचं. पण आज सगळीच मुलं ते विचारताहेत.

बरं, शिक्षक-प्रशिक्षणात ज्या युक्त्या, क्लुप्त्या शिकले होते, त्या सगळ्या वापरूनही मुलांमधे काहीच बदल होत नाहिये, हे मी आज पाहिलं, आणि हात टेकले. त्या एका वर्गाच्या आणि माझ्या तारा कधीच जुळणार नाहीत असं आता मला स्पष्ट दिसतंय, पण त्यामुळे आता काळजी वाटते. कशी ही मुलं परीक्षा पास होणार? पुस्तकांबद्दल काडीचा इन्टरेस्ट किंवा साधं कुतुहलही नसतांना, केवळ मार्कांच्या मागे लागलेली ही मुलं! ह्यांचं मन मी कसं बदलू शकणार?

शिक्षक नेहमी आशावादी असतात असं म्हणतात. पण तो आशावाद शिकू इच्छिणाऱ्यांना लागू होतो! घोड्याला पाण्याजवळ नेलं खरं, पण त्याला तहान लागावी असं शिकवायचं! जे हे करू शकतात, ते खरे महान शिक्षक!

सगळ्या विचारांची पुन्हा पुन्हा उजळणी करूनही उत्तर का चुकत राहतं? माझा सुपरव्हायझर म्हणाला, " ह्या अनुभवातून आपण विनय शिकायचा असतो, येवढंच. तुझी चिडचिड होणं स्वाभाविक आहे, पण जाऊदे. डीटॉक्स (detox) करायचं. "

खूप विचार करून मग मला उमजलं.

सगळे उत्तम पदार्थ असूनही कधीकधी शंकरपाळे का फसतात? चकली का हसते? हे तसंच आहे. चकलीवर राग काढून काय साधणारे? हे येवढं पथ्य पाळायचं जरी जमलं, तर शिक्षकी जमो वा न जमो, काहीतरी मिळवलं असं समजेन.