tag:blogger.com,1999:blog-86208713298591431712024-03-05T01:33:27.305-05:00नभाचा किनारानिळा गर्द भासे नभाचा किनारा
न माझी मला, अन् तुला सावली...विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.comBlogger146125tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-87122026299333631292022-02-27T14:58:00.006-05:002022-02-27T14:58:48.631-05:00ऊन न लागलेल्या आठवणी मागच्या अंगणातल्या पायरीवरदुधाची वाटी आणि कापूस घेऊनआजी वाती वळत बसायची मऊसूत वालयांच्या माझ्या कुरळ्या केसांसारख्या पांढऱ्याशुभ्र वाती...त्या वातीतली शेवटची वात ह्यावर्षीच्या गणपतीत तेवली...आता आठवणींत मी तेवते आहे...आजीकडून वाती वळायला शिकायचं ते राहूनच गेलं!कधीकधी ती माझे शाळेचे झगे उसवून द्यायची वाढत्या मापाचे, जास्त उंचीचे घेतलेले, आतून शिवण मारलेले झगे बाहेरून विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-12431116056732116802021-01-09T20:41:00.001-05:002021-01-09T20:45:15.992-05:00अनिवासी भारतीयांची कोविड डायरी.......भारताबाहेर राहणाऱ्या भारतीयांची कोविड आणि लॉकडाऊन मुळे फारच बिकट परिस्थिती झाली. एरवी कर्मप्रिय असलेली अमेरिका २४ तास पळत असते. उरला सुरला वेळ 'देसी' मैत्रांबरोबर पार्ट्या झोडण्यात, झालंच तर थोडे सांस्कृतिक कार्यक्रम, आणि टीव्ही त सहज जातो. वीकेंड कमी पडतात, काही वेळा तर दोन ठिकाणी तोंड दाखवून (हो, तेव्हा आम्ही तोंड दाखवू शकत होतो ;) तिसरीकडे बार्बेक्यू करायला जात होतो. पोरांच्या छंदवर्गांमागे विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-77852865858522541712020-05-14T15:54:00.002-04:002020-05-15T09:40:48.533-04:00एक Wild वारी
काही प्रवास आपण करतो हवाबदल म्हणून. काहीवेळा सगे-सोयऱ्यांना भेटायला. पण काही प्रवास करायचे असतात स्वतःचा शोध घ्यायला. इतक्यात माझ्या ओळखीच्या काही लोकांनी नर्मदा-परिक्रमा केली, त्याचे अनुभव वाचतांना मला मात्र एका सर्वस्वी वेगळ्या प्रातांतली एक मुलगी आठवली - शेरील स्ट्रेड. एकटीच, आपल्या नावाप्रमाणे 'भरकटलेली', हरवलेली, वाट चुकलेली.
तारुण्यात प्रवेश करण्याआधीच तिने आयुष्य खूप जवळून विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-76607836920657520532019-06-20T18:33:00.000-04:002020-05-17T17:03:47.388-04:00ग्रँड कॅनियन
ती कापत गेली अष्मयुगातून खडक दांडगे
ही चीर भूवरी पहा आज सुंदर दिसते
उकलून फाटले जिथे कडे हे क्षणोक्षणी
ती घळ केशरी रंगाची मनभर भरते
लहरीलहरीने पदरावरती पदर पडे
तिने वाहिल्या सुपीक मऊ मातीचा
संततधारेने तिच्या कोरले जे इमले,
त्यातून वाहतो प्रवाह हा काळाचा
उगवली कपारित कडे फोडुनी झाडे
खाचेत खाण चमचमे गडद पाचूची
तळपते उन्हाने पेटुनिया, वैराण
उभी विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-58772711589985802122019-06-10T13:45:00.001-04:002019-06-10T13:45:22.600-04:00Clickbaitकाही दिवसांपूर्वी माझी ही कविता 'अटक मटक' नावाच्या लहान मुलांसाठी असलेल्या संस्थळा वर प्रकाशित झाली.
सुंदर मांडणी आणि लहान मुलांना खूप आवडतील असे, वाचनीय लेख, कथा, ह्यांसाठी जरूर ह्या वेबसाईटला भेट द्या!
https://www.atakmatak.com/content/clikbait-poemविशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-55986467438996103802019-04-15T21:56:00.000-04:002019-06-04T21:25:16.893-04:00बोडण
माझ्या लहानपणी वेटाळातल्या बायका
सतत मानगुटीवर बसून
नियमांचे उपदेश घोकायच्या
डाव्याने वाढू नको- उजव्याने काढू नको
हिला कुंकू लाव- पण तिला लावू नको!
केसांची बट आवर !
गुडघ्यांवर झगा सावर !
हरतालिकेला पत्री आण!
संक्रांतीला देऊन ये वाण !
एरवी कांदेनवमीला झुणका-भजी,
चैत्रात डाळ पन्हं मटकावणाऱ्या खादाडणी
कधीतरी प्रायश्चित्तासाठी घालणार
एक अघोरी प्रकार-
बोडण!
पितळी परातीत अन्नाचं कालवण
पुरणपोळीवरविशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-17216916472947314372019-04-14T23:35:00.000-04:002019-04-14T23:35:45.544-04:00मानसीचा चित्रकार तो
कला ती अजरामर, ती कलाकारच काय, कलेचा विषय झालेल्या सौंदर्याला हि पुरून उरते, म्हणून किती तिचं कौतुक! चित्रात बंदिस्त झालेला क्षण, पण तो आपल्या हातातून मात्र कायमचा निसटलेला असतो.
"मानसीचा चित्रकार तो, तुझे निरंतर चित्र काढतो!" ह्या अजरामर ओळींमध्यें 'निरंतरता' किती महत्वाची आहे!
मानसी वसलेली रूपसी, वीस वर्षांनी जेव्हा भुऱ्या केसांनिशी किंवा दोन ऐवजी चार डोळे लावून समोर येते, तेव्हा? विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-58968290105988082572019-03-11T15:11:00.002-04:002019-06-04T21:23:11.939-04:00विजले निखारे
जीवघेण्या फक्क वेळी आज खायला उठले,
शुभ्र बर्फाच्या उन्हाने लखलखणारे सुरे,
भरल्या डोळ्यात पाणी गोठले- हे काव्य नव्हे!
हेच सांगाया मांडले आज शब्दांचे पसारे!
थंडीच्या उदास देहातून येई रोज प्रश्न
निष्प्रभ रश्मीत तरी कुठे तू आहेस का रे?
झाडांची आखडलेली बोटे स्पर्शातुर वेडी
त्यांना लागले जिव्हारी, बोचणारे सर्द वारे
मात्र बर्फही खट्याळ, त्याने भरले नेमके
झाडा, घरा, खाच विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-1814096457322923282019-02-21T10:30:00.003-05:002019-02-21T11:00:52.029-05:00शब्द दिला!
"तिने बाळाला जन्म दिला!" असं म्हणतात. दिला? जन्म ही कुणी कोणाला देण्यासारखी गोष्ट तर नक्कीच नाही. तो कशाचा 'दाखला' होता, कि तिने दिला? कि तिला तो द्यावा लागला?
जेव्हा जन्म दिला, तेव्हा ज्यांना दिला, त्यांना तो घेण्या किंवा न घेण्याचा अधिकार असतो का?
जाऊदे. ह्या शब्दच्छलात पडण्यापेक्षा- डॉक्टरांनी 'डिलिव्हरी केली' असं म्हणावं, तर डॉक्टर काय पोस्टमन झाली, कि तिने केवळ जिथलं पार्सल तिथे विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-25469268495832253282019-01-18T11:49:00.000-05:002019-01-18T15:53:51.101-05:00रिक्षावाला
"ए बेबी, तुझा चक्का उलटा फिरते नं!" मागून जोरात आवाज आला.
एक सेकंद दचकून मी खाली वाकून चाकाकडे पाहिलंच, पण तेवढ्यात गंगारामच्या रिक्षाच्या टपावर बसलेल्या पोरांनी खाली उतरून त्याला जोरात धक्का मारला, आणि मला मागे टाकून हुल्लड करत रिक्षा पुढे निघून गेला! मी पण जोरजोरात सायकल हाणत ओरडले, "ए गंगाराम, काहीSSS काय सांगतो? मी आता पडले असते म्हणजे!" पण गंगाराम हसत हसत "कशीविशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-54878445786293614872018-12-15T11:32:00.001-05:002019-01-18T15:54:58.716-05:00हैरतों के सिलसिले
लग्न झालं तेव्हा मी डोक्याने बरी पण व्यवहारात माठ होते. सासरी गेल्यावर एखाद आठवड्याने सासूबाईंनी "आज तुझ्या हातचं जेवायचं आहे" असं फर्मान सोडल्यावर "पण मी जे करू शकते ते तुम्ही खाऊ शकाल का?" असं मी अत्यंत निर्मळ मानाने विचारलं होतं! वर अजून स्वाभिमानाची फोडणी घालून "मला कोकणस्थी गोड च भाज्या आवडतात!", असं सांगून फ्लॉवरच्या रश्यात आलं लसूण सोडा, साखर घालून सगळ्यांची तोंडं गोड केली होती. विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-87542224543968238172018-11-11T21:12:00.004-05:002019-03-31T21:49:38.672-04:00शिशिर
हवेत आता लख्ख गारवा
स्वच्छ निळाई, केशरी थवा
पानांचा हा लालस मोहर
जाईल गळून, जरी मज हवा
आठवणी देठात उबेच्या
धग पानांची डोळ्यांमध्ये
जाणवते पण, पोचत नाही
आक्रसलेल्या गाभ्यामध्ये
झाडांनी कोठून आणला
विखार इतक्या सौंदर्याचा
अट्टहास होता का केवळ
बहरानंतरही बहराचा?
बोच पांढरी वाऱ्यामधून
हाक नव्हे ती - घंटा कानी
आभास तो पेटलेपणाचा
गाळण्यापूर्वीच्या निकरानी
विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-69091190293921000442018-07-06T10:29:00.000-04:002018-07-09T22:17:42.740-04:00अजून थोडे आहे बाकी
शांताबाई शेळके माझे दैवत _/\_ . त्यांची एक 'चारोळी'? मनात घर करून बसली होती.
“अजून थोडे आहे बाकी
या रक्ताचे करणे पाणी
अजून थोडे, आणिक नंतर
सरेल तेव्हा सरो कहाणी”
त्यांची क्षमा मागून:
अजून थोडे आहे तनुवर
मांस मखमली देण्याजोगे
ते सरल्यावर राखेमधुनी
पुन्हा भरारी घेईन म्हणते
भूक शमविण्या कशा-कशाची
कुणा कुणाची होऊनही मी
समर्पणाची आग गिळूनि
लाव्हा ओकत फुटेन म्हणते
भयाण रात्री परिकथेची
स्वप्ने जरी विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-69794147508757870672018-06-08T11:33:00.006-04:002018-06-08T11:33:50.544-04:00Say, could that lass, be I?
Sing me a song of a lass that is gone
Say, could that lass, be I?
Merry of soul she sailed on a day
Over the sea to sky
ह्या जुन्या स्कॉटिश गाण्याच्या अनेक आवृत्ती आहेत, पण Outlander या मालिकेच्या सुरुवातीला ह्या गाण्यामुळे जे गूढरम्य वातावरण निर्माण झालं, त्याने मला खिळवून ठेवलं. एका हरवलेल्या मुलीचं हे गाणं - ती हरवून गेलेली Lass (मुलगी) मीच विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-91388146389410342652018-04-24T12:28:00.000-04:002018-04-24T12:28:11.072-04:00शैक्षणिक तंत्रज्ञान ३
शैक्षणिक तंत्रज्ञानाचे असे अनेक फायदे लक्षात घेऊन मी उत्साहाने वर्गात सांगितलं, "आता तुमचं पुस्तक तुमच्या खिशात! ई-पुस्तकाचं ॲप मोबाईलवर उपलब्ध आहे, ते उतरवून घ्या फक्त."
तर एक मुलगी म्हणाली, "पण मला हाताने मुद्दे अधोरेखित करायला आवडतं."
"अगं ई-पुस्तकात अधोरेखनाची पण सोय आहे!"
"पण एक एक पान लोड व्हायला इतका वेळ लागतोय की गेल्या पानावर काय अधोरेखित केलं होतं, ते ही पटकन दिसत नाही!"
तिचं विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-45393133376462971902018-04-23T16:25:00.000-04:002018-04-24T11:19:17.656-04:00शैक्षणिक तंत्रज्ञान २
माझ्या मुलाचं हे पहिलीचं वर्ष, त्यामुळे नोंदणीची शंभर कागदपत्रं भरल्यावर जरा श्वास घेतला. 'मोठ्या' शाळेच्या पहिल्या दिवसात चिटुक काय काय नवीन शिकला ते माहिती नाही, पण मी मात्र शाळेकडून येणाऱ्या अक्षरशः रोज एक इमेलने भांबावून गेले!
१. शिक्षकांचे प्रत्येकी वेगळे वेबपेज, पालक-संगठनेचा वेगळा 'दुवा'.
२. मुलगा आजारी/अनुपस्थित असेल तर शाळेला कळवण्यात यावं, त्यासाठी वेगळा ईमेल-पत्ता!विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-712832792736217192018-04-17T14:23:00.000-04:002018-04-23T22:11:50.952-04:00शैक्षणिक तंत्रज्ञान 1
आम्ही अमेरिकेतले 'मागासलेले' पालक असल्यामुळे आपल्या मुलाला ६ वर्षाचा होई पर्यंत फोन, टॅबलेट वगैरे पासून दूरच ठेवलं होतं. टीव्ही कधी दाखवला, तर त्यावर वेळेचं बंधन असायचं, आणि मनामध्ये प्रचंड अपराधीपणाची भावना, कारण तिकडे स्वयंपाक करतांना मध्ये लुडबुड नको म्हणून टीव्हीचा "बेबीसिटर" लावला जायचा. काही पालक कौतुकाने 'आमचा गोटू किनई, २ वर्षाचा झाल्यापासूनच, किल्ली लावून आपला आपला फोन उघडू शकतो, आणि विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-36243458204605835652018-03-31T22:50:00.001-04:002018-04-17T12:32:20.154-04:00The Reader: वाचाल तर वाचवाल
Kate Winslet म्हटली, कि Titanic मधली उच्चभ्रू, सुसंस्कृत तरुणी आठवते. तिच्यातली उत्स्फूर्त, प्रखर अस्मिता असलेली प्रेयसी जॅक च्या सान्निध्यात समोर येते. त्या व्यक्तिरेखेचा इतका पगडा मनावर होता, की पुढची अनेक वर्ष अभिनेत्री आणि व्यक्तिरेखेतली सीमारेषाच धूसर होती.
पण The Reader मधली केट, बघताक्षणीच वेगळी व्यक्ती असते. हॅना श्मिट्झ. जर्मनीतली, दुसऱ्या महायुद्धातली साधी ट्राम कंडक्टर असलेली ही विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-76687348814323768802018-03-01T13:05:00.002-05:002018-03-01T13:06:43.068-05:00चाँदनी रातमें कुछ फीके सितारोंकी तरह
काही दिवसांपासुन फ़ातिमा हसन यांची एक सुरेख गझल मनामध्ये घोळत होती. इतक्या सोप्या शब्दांमधून इतका धारदारपणे मांडलेला विषाद खरोखर मनाला भिडला. मराठीत तो विषाद आणणं मला जमलं नाही, पण निदान अर्थाचा तरी स्वैर अनुवाद केलाय.
चाँदनी रातमें कुछ फीके सितारोंकी तरह
याद मेरी है वहां, गुजरी बहारोंकी तरह
बात बस इतनी है इक मोड़पे रस्ता बदला
दो क़दम साथ चला वो भी हजारों की तरह
कोई ताबीर नही कोई कहानी भी नही
विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-40262504054075360122018-02-18T17:15:00.002-05:002018-02-19T15:33:12.850-05:00भाग 3: वृक्षवल्ली आम्हा सोयरी
आमचा पहिला आठवडा फक्त प्लॉट स्वच्छ करण्यात गेला, तर आमचे अनुभवी शेजाऱ्यांची बाग दृष्ट लागण्यासारखी नटून सजून तयार झाली. ससे/पाखरांनी भाजी खाऊ नये म्हणून चोहीकडे कुंपण, कुंपणाला मधोमध छोटंसं सुबक दार दोन्हीकडे भाज्यांचे वाफे, आणि मधून विटांची पायवाट वगैरे सुंदर रचना होती. बरं, उन्हात काम करून दमायला झालं, तर खुर्च्या, छत्री, बर्फाच्या डब्यात थंड पेय वगैरे घेऊन दोघे दादा-वाहिनी सकाळपासून विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-44476866741798449032018-02-11T17:51:00.002-05:002018-02-19T15:30:48.164-05:00The Tiny Seed
पहिला भाग: Pancakes, pancakes! इथे पहा.
आम्ही जमिनीचा तुकडा भाड्याने घ्यायचा ठरवला तर खरं, पण सुखासुखी कोण शेती करायला घेणार? अशा विचारात गाफील राहिल्यामुळे पहिल्या वर्षी तर मला प्लॉट मिळालाच नाही! पण तिथेच पहिला धडा मात्र मिळाला, की आपल्यापेक्षाही कितीतरी वेडी लोकं आधीपासूनच ह्या 'शेतकी उद्योगात' शिरलेली आहेत.
ह्या वेडाची सुरुवात डोरिस ड्यूक पासून झाली, विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-8877342321064076992017-12-04T21:18:00.004-05:002017-12-04T21:23:15.311-05:00शिक्षकी पेशाने मला काय दिलं?
लहानपणापासून मला शिकवायची खूपच हौस होती :) एक प्लास्टिकचं गुंडाळलेलं काळं फळकूट आणि खडूच्या डब्यात उरलेला किंवा क्वचित शाळेतून खिशात टाकून आणलेला खडूचा तुकडा, ह्यावर मी आणि एक मैत्रीण तासंतास शाळा-शाळा खेळायचो! हजेरीतली सगळी नावं रोज ऐकून पाठच होती, त्यामुळे अगदी हजेरीपासून, बाहुल्यांना पुढे बसवून पट्टीने (हळूहळूच) रट्टे देण्यापर्यंत सगळे सोपस्कार करून मग शेवटी शिकवायची पाळी आली, की विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-16571052204563700832017-10-27T17:00:00.000-04:002018-02-19T15:25:55.776-05:00भाग १: Pancakes, Pancakes!
एरीक कार्लच्या ह्या पुस्तकातला जॅक बाळा, सकाळी सकाळी आपल्या आईला लाडीगोडी लावून म्हणतो, "आई, आज मला पॅनकेक हवे! आज मला पॅनकेक हवे!!" त्यानंतर मला वाटलं, की फार तर फार आई त्याला सांगेल,"मी पॅनकेक करते, तोवर तू ताटं मांड." मग घरची मंडळी मिळून कसा छान ब्रेकफास्ट करतात, जॅक अगदी अमेरिकेतल्या टिपिकल शाण्या-बाळा प्रमाणे आपले आपले पॅनकेक गट्टम करतो, वगैरे वर्णन असेल...
पण झालं उलटंच! बिचाऱ्या जॅकची विशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-39071997881034171822017-05-10T15:30:00.000-04:002017-05-10T15:30:39.731-04:00मी अमेरिकन झाले आहे का?
मी अमेरिकन झाले आहे का?
आधी कधी हा प्रश्न स्वतःला विचारला नव्हता. तो विचारावा लागला कारण- खूप जुनी एक मैत्रीण भेटली. आम्ही लहान असतांना आमचं घर ७ खोल्यांचं आणि तिचं ४ खोल्यांचं हे तिलाच आठवलं, पण आत्ता ही तिचं घर ३ खोल्यांचं आणि माझं ५, हे पण तिला जाणवलं. तिने कौतुक केलं, माझं, माझ्या घराचं, माझ्या नवऱ्याचं, माझ्या दिसण्याचं, वागण्याचं आणि स्वयंपाकाचंही!
पण कौतुकात किती आनंद होता, आणि किती खंतविशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8620871329859143171.post-40193628313438263462017-05-10T11:41:00.000-04:002017-05-10T11:41:20.663-04:00सोबत
दुपारी ४. ३० -५ ची वेळ
टेकडीवर ढग जमू लागलेले असतील.
गाड्यांचे लाल दिवे, तूर्तास मंद
रस्त्यावर फुलू लागलेले असतील
मी पण आत्ताच ७८ ला लागले पण
पुढे अजस्त्र हत्तींचा तांडा असावा
तसा १८ चाकी ट्रकांचा ताफा
ताशी २० मैलाच्या गतीने झुलतो आहे
हायवेच्या दोन्हीकडे हिरवळ बघून
का कोण जाणे- टेकडीवरची सुकट झाडंच आठवली!
ढगांच्या गडद रेषा मी डोळ्यात साठवते
आशाच्या आर्त सुरांना, दुरूनचविशाखाhttp://www.blogger.com/profile/04804240568745172633noreply@blogger.com0