काल स्वप्नात आजी आली.
कोरडेच डोळे पुसल्यासारखे करीत,
म्हणाली,
"बाई गं श्वास धरून बस...
ही आयुष्याची छोटी छोटी ओझी...
पेलायची तुझी तुलाच.
मोठ्या दु:खांना मिळतील अश्रू
मिळतील सांत्वना, मिळतील आधारस्तंभ.
पण रोजचे हे जीवघेणे मन:स्ताप-
गोड आमरसाचे कडवट पिवळे डाग,
पंख्यावर चिकटलेली जळमटे
खडखड दारावरचे आडमुठे कुलूप.
हेच ठरतात बघ जन्माचे वैरी."
आजीला मी म्हटले,
"एवढा विचार कोण करतंय?"
तर ती न बोलताच हसली होती फक्त.
"त्याहून मोठा विचार,
येईल तुला करता?"
तिचा प्रश्नच मला कळला नव्हता,
अनेक वर्ष!
आता ती स्वप्नात येते,
तेव्हा हसत असते.
कारण मला माहितीये- तिने कशी पेलली ओझी
खूप मोठी, खूप जीवघेणी...
हसत हसत.
कोरडेच डोळे पुसल्यासारखे करीत,
म्हणाली,
"बाई गं श्वास धरून बस...
ही आयुष्याची छोटी छोटी ओझी...
पेलायची तुझी तुलाच.
मोठ्या दु:खांना मिळतील अश्रू
मिळतील सांत्वना, मिळतील आधारस्तंभ.
पण रोजचे हे जीवघेणे मन:स्ताप-
गोड आमरसाचे कडवट पिवळे डाग,
पंख्यावर चिकटलेली जळमटे
खडखड दारावरचे आडमुठे कुलूप.
हेच ठरतात बघ जन्माचे वैरी."
आजीला मी म्हटले,
"एवढा विचार कोण करतंय?"
तर ती न बोलताच हसली होती फक्त.
"त्याहून मोठा विचार,
येईल तुला करता?"
तिचा प्रश्नच मला कळला नव्हता,
अनेक वर्ष!
आता ती स्वप्नात येते,
तेव्हा हसत असते.
कारण मला माहितीये- तिने कशी पेलली ओझी
खूप मोठी, खूप जीवघेणी...
हसत हसत.
खुपच छान असतात तुमच्या कविता आणि लेख. .
ReplyDeletemast :) Khupach chaan.
ReplyDeletechan aahe kwita. Keep it on.
ReplyDeleteधन्यवाद संकेत, विद्या आणि विजय. तुमचे ब्लॉग बघेन आता लिंक कळल्यात.
ReplyDeleteएकदम आह !!!!
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteThank you Aparna!
ReplyDelete