आज कित्येक वर्षांनी अशी संध्याकाळ झाली.
ढगांच्या किनारीतून सूर्य दिसेनासा झाला, तरी
रेंगाळलेले सोनेरी आकाश
सोडीना "सोळाव्या" हळवेपणाला.
कित्येक वर्षांनी पुन्हा अशी संध्याकाळ झाली
कृत्रिम दिव्यांच्या पिवळ्या प्रकाशात
ना बंदिस्त, ना पराभूत
ना कर्तव्यांना बांधलेली.
पुन्हा, वर्षांनी, अशी झाली संध्याकाळ:
लाटांच्या गूढ आरोहावरोहात
विरघळले मनोगत
विरघळण्याच्या बोलीवरच, बोललेले.
संध्याकाळ झाली
कि कॉन्क्रीटचे सुबक कट्टे ओस होते,
तरी आठवणींनी गजबजून गेले
ढग अचानक का दाटून आले?
संध्याकाळ, आज पुन्हा, अशी
भिनत गेली, रात्रीच्या अंधाराला
पापणीमागच्या सोनेरी प्रकाशात
मिसळत, अधिक गडद होत गेली.
No comments:
Post a Comment