शेजारी एक जोडपं.
निर्मनुष्य रस्त्यात बेडकाच्या पिलांनी डोळे वटारून जो येईल त्याच्या कडे टक लावून बघत बसावं, तसं.
त्यांना नोकरी-धंदा-काम नाही.
बाई चाळीशीची, बुवा पन्नाशीचा.
वय लपवण्यासाठी मुद्दाम भडक रंगाचे कपडे घालायची त्यांची चढाओढ.
हौस ही दांडगी.
Yankee Game ची जर्सी, Memorial Day ची हाफ-चड्डी, असे अनेक त्या त्या दिवसाचे ठेवणीतले कपडे घालणार.
दारावर कायम दिव्यांच्या माळा- हॉलोवीनला केशरी भोपळे, क्रिसमसला लाल-हिरवे चेंडू, आणि ४ जुलै ला अमेरिकेच्या ध्वजातले निळे-पांढरे-लाल तारे.
ते ही न लुकलुकता स्तब्ध प्रकाश फेकत थांबलेले.
बाकी त्यांच्या दारासमोर कधी पोस्टाची सुद्धा गाडी थांबत नाही.
शेजारी कधी बोलणं काढून रेंगाळत नाहीत, की संध्याकाळी फिरतांना गप्पा रंगत नाहीत.
त्यांच्या घरून कधी पाहुण्यांचा गलका, मुलांचे रडे, आपापसातली भांडणं- कधीही ऐकू येत नाहीत.
हं, त्यांना एक मुलगा आहे. गतीमंद असावा. गोड गुलाबी गालांचा, थोडा गुबगुबीत, गोल डोळ्यांचा. तो फारसा बाहेर दिसत नसला, तरी त्याच्या निमित्ताने त्याच्या आईवडिलांनीच स्वत:भोवती कोष विणलाय, आणि त्यात अडकलाय मात्र तो- असं वाटायला लावणारा.....
पण परवा माझ्या लक्षात आलं- मी गाडी पार्क केली, की आत्याबाई दार उघडून कचरा टाकायला बाहेर निघतात.
जुजबी, हवापाण्याचं सुद्धा खूप कौतुक करत बोलतात.
बुवा तर आत्याबाई कधी दम खायला थांबते, आणि माझी बोलायची पाळी येते, ह्यासाठी टपलेले.
"तुम्ही heating किती ठेवता? ६९ ठेवत जा बरं- त्याने बिल कमी येतं!"
असे सल्ले देतांना त्यांचे डोळे चमकतात.
इकडे भाजीच्या ४ पिशव्या, डबा, ऑफिसबॅग धरून माझ्या हाताला कळ लागलेली असते, पण त्यांच्या धबधब्यापुढे माझं काही चालत नाही.
मात्र गेले ४ दिवस त्यांचं घर बंद दिसलं. दिव्यांच्या माळा नुस्त्या धूळ खात लटकल्या. कचरा टाकायला कोणी बाहेर येईनासं झालं. तेंव्हा ऑक्टोबरच्या पानगळीत मला जरा जास्तच उदासवाणं वाटायला लागलं.
पण आज दुपारी झोपले होते, तोच बेल वाजली. जिवावर आलं तरी माहिती होतं- हे नक्की खालचे शेजारी असणार. दार उघडल्या उघडल्या बुवांनी पुराण चालू केलं. कुणाच्याशा funeral ला गेले, ते सहकुटुंब जरा सहल करून आले होते ते. पण मी जेमतेमच ऐकलं... आणि मनातून मला अखेर सवयीची, त्रासयुक्त जांभई आली.