सरळ समोर सिग्नल. डावीकडे लालकेशरी पानांची किनार, उजवीकडे थोड्या उतारावर, रस्त्याच्या काठाशी दडून बसलेली एक स्कूल-बस.
सरळ पुढे गेले, तर i-78 लागणारे, पण माझी ही छोटीशी रोजची वाट मी पकडणार आणि डावीकडे वळणार. म्हणजे जर पुढून येणा़या गाड्यांची अखंड रांग थोडी रेंगाळली, किंवा डावीकडचा "सुरक्षित सिग्नल" लागला तर. एरवी कधी घाईत घुसखोरी करायसाठी नुस्तं (पाऊल) चाक जरी पुढे टाकलं, तरी लगेच पुढून येणारयांचा हुकुमशाही हॉंक खावा लागेल.
त्याच रस्त्यावरून पुढे गेल्यावर एक पाच-रस्ता-चौक. (त्याला चौक का म्हणायचं मग?). त्यातली वाहती रहदारी स्वयंनियंत्रणाने सुरळीत चाललेली असली, तरी तिथेही आपला हक्क दाखवायचा, किंवा आपली कर्तव्य करायची, हे न टळणारं. पण त्या पाच रस्त्यांपैकी आपला नागमोडी एकदा पकडला, की मग मात्र आपल्याला थांबवायची कोणाची बिशाद नाही.
फक्त् एकच कठीण जातं............त्याच रस्त्याने परत येत, आपलेच दृष्टीकोण वेडावून, उलटून आपल्याला खातात, तेव्हा. ह्यावेळी आपण उजवीकडचे असतो. आपलं घर त्या रस्त्याच्या अलिकडे नसून, पलिकडच्या साध्या वस्तीत असतं.
आपण स्वत:लाच अनोळखी असल्यासारखे भिरभिर शोधतो, ती डावीकडची लालकेशरी पानांची किनार, ती रस्त्याच्या काठाशी दडून बसलेली स्कूलबस. ते आता उलटीकडे असतात. कधीकधी खूप जिवलग मैत्रांनी दुसरी बाजू घ्यावी तसे.
दुसरी बाजू. ह्म्म्म. रस्त्यांची तीच दुखरी जागा असते. त्यांना शक्यतोवर दुसरी बाजू असावी लागते. नाहीतर "one way" म्हणून हिणवले जातात.
दुसरया बाजूने सगळं नवीनच दृष्य दिसतं, आणि सैरभैर होतं मन. नको वाटते ती चिकित्सा- मायक्रोस्कोपच्या डोळ्यातून जीवाणू कडे बघणार्या त्या रस्त्याची दुसरी बाजूही आपणच होतो, तेव्हा सगळेच रस्ते संपल्यासारखे होतात.