व्दिधा

परक्या देशात,
परक्या भाषेच्या गल्ली बोळांतून
गाडीच्या चाकाला पकडत करकचून
मी निघाले होते.

शोधल्याही खुणा
नाही असं नाही
ओळखीचं झाड-पान,
बघितलेसे वाटलेले दुकानांचे रंग.

पण भिरभिर डोळ्यांना, क्षणोक्षणी विस्फारूनही
कितीसं ह्या जगातलं
खरोखर
येऊन वसेल मनाच्या कोपऱ्यात?

अटळपणे मग बोलावलं
सोयऱ्या सुरांना
शब्दाला लगडून आल्या
नेहमीच्या आकारांना

बाहेर अजूनही बर्फच
 काळ्यावर पांढरा,
माझ्या मनात मात्र शांत सकाळी,
काळ्या फरशीवर, शुभ्र मोगरा!

बाहेर अजूनही रस्त्यांच्या वेलांट्याजवळ
हिरव्या पाट्या उभ्या ताठ
त्यांच्यावरच तरारून आले
पिवळे रान, वारा सुसाट!

थोडावेळ विसरले
मी
ते
तिथले- इथले
असले फरक.

पण मग पुन्हा
संवेदनांच्या चुकल्या तारांतून
बेसूर आवाजात घुमला
एकच शब्द: व्दिधा!