मी कोणी नाही

कसं नाही काही लोकांना जमतं- बोलणं, बोलतांना दुसऱ्यांचं लक्ष वेधून घेणं, मुद्दे लढवणं, आणि हजरजबाबीपणाने विनोद करणं! परवा एका पार्टीला गेलो होतो- नेहमीचे हास्य विनोद चाललेले, ग्रीनकार्ड, व्हीसा,इथले डॉक्टर आणि दवाखाने, देशी-विदेशी पिक्चर, रेसीपी, अशा एक ना अनेक गोष्टींची खरपूस चर्चा चाललेली होती, आणि संभाषण आपसूक एका गोलात फिरल्यासारखं, एकेकाची खबरबात घेऊन पुढे सरकत होतं.

देसी पिक्चरवरून हास्याचे फवारे फुटत असतांना, “आमची ही- सावरीया आणि देवदासला ढसढसा रडून एक अख्खा टिश्यूचा डबा संपवते!” अशी कौतुकमिश्रित थट्टाही करून झाली. मग तुफान पेटलेल्या मुलं v/s मुली ह्या सामन्यात मुलांनी तितक्याच पटकन शरणागतीही पत्करली :) ह्या सगळ्या गदारोळात एक ना दोन व्यक्ती तरी असतातच, की त्यांची शांतता आपण गृहितच धरतो. मला एकदा व्हायचंय ती व्यक्ती-

कारण त्यांच्याकडे बघून मला नेहमीच प्रश्न पडतो, की मी जरा जास्तच बोलतेय का? माझी टोकाची मतं नोंदवायची पार्टी ही जागा नव्हे! किंवा कोणाची गंमत आपण बिनधास्त करतो, ते त्यांना टोचत तर नसेल? पण कधीकधी मीही असते की Nobody! बोलण्यातून आणि भाषेतून काय दिसणार, किंवा दाखवणार स्वत:चं व्यक्तिमत्त्व, जर स्वत:लाच कळलेलं नसेल? कधीकधी नसतातही मतं, विचार, माहिती- सांगण्यासारखी...

आणि कधीकधी किती असतं, जे सांगता येत नसतं, पण सांगितल्याशिवाय त्याचं अस्तित्त्व निर्माणही न होण्यासारखं...!

माझी एक आवडती एमिली डिकिन्सनची कविता:
I'm Nobody! Who are you?
Are you—Nobody—Too?
Then there's a pair of us?
Don't tell! they'd advertise--you know!

आणि कधीकधी भेटतात असे लोक, जे Nobody असतात इतरांसाठी, पण आपल्याला कळते त्यांच्या अबोलपणात दडलेली भाषा.....म्हणतात ना, कित्येकवेळा आपण आयुष्यभर बोलूनही ज्यांना कळायचं त्यांना ते कळणार नसेल, तर खऱ्या, “ओळखी..” साठी बोलण्याची गरजच नसावी! तेंव्हा, त्या स्तब्धतेत, एका चिरंतन आंतरिक शांततेचं प्रतिबिंब पडतं, आणि बोलणारं तमाम जग जरा, “अतीच करतंय..” असं वाटू शकतं!

How dreary--to be--Somebody!
How public--like a Frog--
To tell one's name--the livelong June--
To an admiring Bog!
-- Emily Dickinson

आणि हा स्वैर अनुवाद.........
“मी कोणी नाही- तू कोण आहेस?
तूही का कोणी नाहीस?
मग आपली जोडी- सांगू नकोस हं,
जाहिरातच होईल त्याची...

काय रटाळवाणं- असं - “कोणीतरी असणं-”
सार्वजनिक- बेडकापरी--
स्वत:चं नाव ओरडणं सतत
कौतुकाच्या डबक्यावरी!