कळवळा

तसा माझा स्वभावच आहे, शिक्षकांच्या प्रेमात पडण्याचा. आमचे एक सर होते कॉलेजात. त्या काळी समाजमान्य जे जे नव्हतं, ते सगळं त्यांच्यात दिसायचं! येणार झोकात जीन्स आणि मोटरबाईकवरून. भिवईत सुंकलं, तोंडात सिगरेट आणि हातात खडू :) एम. ए. ईंग्रजीच्या वर्गात, "मराठी वाचा, मराठीशी संबंध तोडू नका," असं म्हणून शार्दुलविक्रीडितातली कविता फळ्यावर लपेटदार अक्षरात लिहणारे.
त्यांच्या त्या अलिप्त व्यक्तिमत्त्वाभोवती नेहमीच एक वलय, आणि खूपशा वदंता.
"ते त्यांच्या गर्लफ्रेंडबरोबर लिव्ह इन रिलेशनशीप मधे राहतात म्हणे!"

हे कळल्यावर फारच हृदयभंग झाला होता. पण आमचं प्रेमही "तसलं" नव्हे, भक्तियुक्त होतं! तेंव्हा ते आमचे देवच होते- जुनाट आदर्शांना धुडकावून स्वत:च नवीन आदर्श बनवणारे. मग मधे खूप वर्ष गेली. दुसऱ्यांच्या पावलावर पाऊल ठेवून स्वत:ची वाट दिसत नसते, हे कळायला लागलं. त्यांचे विचार अजूनही आठवतात. त्यांचा कुठला शर्ट आवडता होता, ते मात्र विसरून गेले.... :-)

आता मी स्वत: शिक्षिका झाले, पण अचानक पुन्हा मला विद्यार्थिनी बनवणारा दुसरा एक "देव" भेटलाय!!!
कधी कधी अशी माणसं भेटतात नं आयुष्यात, की त्यांच्याकडे बघून वाटतं- "मी ज्या रस्त्यावर आत्ता अडखळते आहे, तो रस्ता ह्याने पायाखालून घातलाय. जे ओझं मला आत्ता जड-जड होतंय, ते "त्या" ने वाहून तो पुन्हा मदतीला मागे वळून आलाय.

असा माझा सूपरव्हायजर! इतकी बडबड करतो, तरी कानात प्रत्येक वाक्य साठवून ठेवावसं वाटतं. एकाच वेळी कसं बोलता येतं- सुसंबद्ध, विचारपूर्वक, तरी गंमतीशीर आणि उत्स्फूर्त! एकाच वेळी कसं होता येतं- बौद्धिक तेजाने धारदार आणि संवेदनशीलतेने मृदू? कदाचित भाषा शिकवणाऱ्यांचा खास बाज असेल तो. पण जे माझ्या आवडत्या सरांमधे मला कधीच दिसलं नव्हतं, ते मला आमच्या "Mr. Williams" मधे दिसलं आणि डोळेच दीपले....

परवा साधा शाळेतला दिवस. मुलांनी दंगा केला, मी चिडले, मी शिक्षा त्यांना केली की स्वत:ला, अशी हताश झाले. आणि तो मला शांतपणे येऊन २ तास समजावत बसला....
एकीकडे Lesson Plans वेळेवर येऊ देत, अशी सगळ्या स्टाफला ईमेल करणारा, आणि दुसरीकडे मी, माझ्यासारख्या इतर नवीन टीचर्स, आमचे रोजचे छोटे छोटे challenges समजून घेणारा.
लेसन वाईट झाला, हा मुद्दा कधी ही न काढता, केवळ लेसन चांगला कसा होईल, ते सांगणारा.

मग मधे खूप वर्ष जातील. मी त्याच्याकडून गोष्टी शिकून पुढे निघून जाईन, किंवा चक्क दुसऱ्याच पायवाटेवर चालू लागेन. त्याचा विचारांचा प्रभाव उद्या फिकट होत जाईल कदाचित. पण विसरणार नाही तो त्याची सावलीसारखी माया, आणि त्याचा डोळे दीपवणारा कळवळा.
कोणीतरी म्हट्लं होतं नं, की "People come in your life for a reason, season or a lifetime!"