3/11/19

विजले निखारे

जीवघेण्या फक्क वेळी आज खायला उठले,
शुभ्र बर्फाच्या उन्हाने लखलखणारे सुरे,
भरल्या डोळ्यात पाणी गोठले- हे काव्य नव्हे!
हेच सांगाया मांडले आज शब्दांचे पसारे!

थंडीच्या उदास देहातून येई रोज प्रश्न
निष्प्रभ रश्मीत तरी कुठे तू आहेस का रे?

झाडांची आखडलेली बोटे स्पर्शातुर वेडी
त्यांना लागले जिव्हारी, बोचणारे सर्द वारे

मात्र बर्फही खट्याळ, त्याने भरले नेमके
झाडा, घरा, खाच खळग्यांचे भकास निवारे

निकराने धुगधुगी, झगडली अहोरात्र
तरी उरले शेवटी फक्त विजले निखारे  

रात्र दिवसास गिळे, असे रोजचे आवर्त
सभोवारचे मळभ, कधीही न फिटणारे  

मृत्यूदूत शुभ्रवर्णी, त्यांचे येणे अलवार
जसे हलके प्रेमाने, हिम सर्वत्र पाझरे

आता थकून टाकला, उसासा जन्मभराचा
मिटूनिया ताणलेल्या पापण्यांची दोन दारे

---

आता देशी का चाहूल गर्भरेशमी उन्हाची ?
झाडा आळत्याची बोटे- नवे कायसे तरारे?

फांद्या नृत्यमुद्रांनी मज लगडून आल्या
फिरून कुठून आणू मी गेल्या वसंता रे?











No comments: