निळ्या आकाशाकडे ज्या आवेगाने
वैशाख वणवा झेपावतो
त्या आवेगाने भस्म होण्याला
जगणं म्हणावं.
कडेकपारी चढून ओरखडलेले हात
रखरखल्या केसांनिशी, रापल्या चेहया
थकल्या डोळ्यांनिशी
वाऱ्यावर झिंगून बेभान पडावं.
अशी उमाळ्याची स्वप्न
मऊ गालिच्यात चिणलियेत
आरस्पानी पातेल्यात उकळलीयेत
इस्त्री फिरवून, समांतर कोपरे नेमके दुमडून
पुस्तकात घडी करून
ठेवलियेत.
अनवधानाने पान उघडतं
जेंव्हा "वेडाला"
लोक "खूळ" म्हणतात
तेंव्हा.
No comments:
Post a Comment