भाग्य

निर्हेतुक नजरांचा कोलाहल
शाळेच्या हॉलमधून झेलत चालतांना
मुलामुलींच्या गुंफलेल्या हातांमधून
वाट काढतांना
मीच अनोळखी होते
स्वत:ला

इंग्रजीतल्या मला मराठीतली मी
भेटेल का कधी?
शब्दार्थांच्या भिंती कोसळतील का कधी?

१०० दप्तरांचं ओझं मानाने वाहतांना
झुकलेले खांदे, पिकलेले केस
फाटलेला आवाज, इस्त्रीचे कपडे
मी होते ती, की निव्वळ माझी जिगीषा?

ह्या भिंतींनी मला आपलं म्हटलं,
अडखळत का होईना
व्हाईटबोर्डावर माझं अक्षर रुळलं.
भारतातल्या गोष्टींचा रंगीबेरंगी मुखवटा चढवला,
पण तरी त्यांचं किती मला,
नि माझं त्यांना कळलं.

ह्या हजारो चेहऱ्यांमधून
शे दोनशे तरी रोज खुणावतात-
मनात इतकी गर्दी?
पुन्हा कधीच नाही.

रोजचे राग-अनुराग
कोवळ्या अपेक्षा नि अर्धवटपणाचे हट्ट
पुन्हा कधीच नाहीत.

पणाला लावलेले दिवस
विसरलेले घर
खाजगी बंध-अनुबंध
हिशोबाला काढायचे नसतात कधीच.

तरीही वाटतं,
ह्या भिंतींना कधीतरी येईल का माझी सय?
लाखो स्वप्नांच्या कोलाहलात
विरून जाईल का माझा आवाज?

कि असं तुटल्यावरही न "सुटता" येण्याचं
भाग्य भेटेल अचानक
हसून विचारणाऱ्या, क्षणात ४ फूट वाढलेल्या
एखाद्या विद्यार्थ्यासारखं?